Dat is een lichte overdrijving. Maar als je 2 trappen moet lopen voor een kop koffie en je bent een nerd, dan zoek je een technologische oplossing. Dat spreekt voor zich.
En juist dát speelde op het computerlaboratorium van de universiteit van Cambridge. Gelukkig hadden ze voor tienduizenden ponden aan computers, servers en camera’s tot hun beschikking om dit probleem op te lossen.
Een camera aansluiten was hightech in 1991
Videobellen is al lang geen science-fiction meer. Dertig jaar geleden was het dé manier voor captain Picard om Klingons te spreken te krijgen. Nu vertellen je kinderen aan je schoonmoeder schoolpleinverhalen via de iPad van je werk.
In 1991 moest je flink hebben doorgeleerd om een webcam foto’s van een koffiepot naar dorstige collega’s op de tweede verdieping te laten sturen. Want die bestond nog niet. Gelukkig waren Paul Jardetzky en Quentin Stafford-Fraser slim genoeg.
Ze waren bovendien zo goed in het maken van digitale foto’s dat de bestanden te groot waren om drie keer per minuut via het universiteitsnetwerk te delen. De camera kon makkelijk plaatjes van (maar liefst!) 700 pixels maken. Om het netwerk niet te veel te belasten werden ze verkleind tot 120 pixels.
De koffiepotwebcam viel 4 jaar niet op
Het cafeïneprobleem was hiermee opgelost. Het systeem draaide jaren ononderbroken en werd niet of nauwelijks opgemerkt. Met de komst van het World Wide Web was de koffiepot over de hele wereld te bekijken. En daarmee hadden Jardetzky en Stafford-Fraser de webcam uitgevonden.
Een mijlpaal die pas werd opgemerkt toen vroege internetgebruikers over het project gingen schrijven en massaal mensen naar de website van de Universiteit van Cambridge stuurden. Want in 1995 was een webcam op een koffiepot heter dan Bitcoins op TikTok.
2,4 miljoen hits later…
Zo werd – tot verbazing van de makers – de Trojan Room coffee pot deel van internetgeschiedenis. Uiteindelijk was de camera online tot 2001. Hij werd uitgezet toen de faculteit verhuisde en de techniek achterhaald was. De laatste koffiemachine werd door Der Spiegel voor drieduizend pond gekocht.
Maar waarom stuurden ze plaatjes van een koffiepot? Als ze echte koffie wilden?
PS Ik bedoel: leuk verhaal! Alleen snap ik de plaatjes niet in plaats van de caffeïne 😉
De camera liet zien hoeveel koffie er nog in de pot zat zodat je niet voor niets naar beneden ging.