Op LinkedIn lees ik het liefdevolle verhaal van een dochter en haar vader. En hoe hij opnieuw de liefde vond nadat zijn vrouw overleed. Ik ken ze geen van drieën.
Het verschijnt in mijn tijdlijn omdat twee contacten het bericht een duim hebben gegeven.
Pietje Puk en Gekke Henkie vinden dit interessant staat erboven (namen zijn ter redactie bekend). Alsof de duimopstekers het hebben gelezen als Rachel hieronder.
Interessant is prima als je iets leert van een fijn stukje vakinformatie of als je iemands werkjublieum een prestatie vindt (al dan niet gemeend). In deze context is het woord Like wellicht ongeschikt.
Hoewel het dankzij Facebook de poster boy is van iets een sterretje ⭐, hartje ❤️ of een duimpje 👍 geven. Maar het is ook de meest luie vorm van interactie op internet.
Vanwege het gemak en omdat je de plank makkelijk mis slaat.
Op een zakelijk netwerk poetsen mensen hun imago volgens mij nog meer op dan elders.
Je deelt een succesje hier. Een afgerond projectje daar. Een link naar een artikeltje zus. Een mooi nieuwsberichtje van je werkgever zo.
En dan kun je op Linkedin en Facebook inmiddels ook nog met weinig extra moeite feliciteren, steunen, iets verhelderend vinden en laten zien dat je nieuwsgierig bent (zit allemáál verstopt onder de Interessant-knop).
Maar voor iets onverwachts, zoals een oprechte reactie op een menselijk verhaal valt geen knop te maken.
Want daar kun je alleen echt op reageren. Met woorden. Die je zelf hebt gekozen.
Waar door je onhandige formulering enig ongemak blijkt. En het 3 keer over moet en je toch die spelfout laat zitten, omdat je niet om kunt gaan met dat verrekte toetsenbordje op je smartphone.
Als je jezelf bent op Linkedin (en welke andere plek dan ook: online én offline) zit je er niet óf met volle aandacht en echte interesse. En haal je er de meest waardevolle verbinding met echte mensen uit.