Doudste vindt me in de “walk-in closet”, het kleinste slaapkamertje dat van Djongste was voor we de zolder verbouwden. Ze staat dichtbij me en glimlacht voluit.
Ik lach terug en aai tussen haar schouderbladen. De podcast op mijn oren gaat over de uitvinder van fröbelen en de creativiteit die dat in beroemde Duitse architecten heeft losgemaakt.
Een half uur geleden hoorde ik dat ik uit de top drie van Doudste was gevallen. Ik vond dat geen probleem. Vaders van pubers vallen vaker uit de gratie.
Ze lacht nog breder dan eerder. Ik doe mijn koptelefoon af en geef haar een knuffel. Meneer Fröbel bleek ook speelgoed bedacht te hebben die hij geschenken noemde.
“Ik sta misschien niet in je top drie. Maar het is gezellig druk in je hart.”