januari 2023

Er zijn 27 berichten gepubliceerd in januari 2023.

Op de hometrainers gaan we vooruit

In het revalidatiecentrum heeft iedereen een verhaal. En iets aan het hart. Dankzij een wachtlijst zijn de gebeurtenissen ver genoeg weg, of vaak genoeg herhaald, om samengeklonterd te zijn tot een Bonbon Napoleon.

Een snoepje dat in een vaste volgorde wordt gemaakt. Met een harde buitenkant en poeder van binnen. Van citroen, want salmiak is slecht voor de bloeddruk.

We dragen allemaal zo’n snoepzakje bij ons. Je kan er meestal wel eentje krijgen. De verteller bepaalt echter wanneer je mag doorbijten. In de pauze komen de zakjes op tafel en leren we elkaar kennen aan de hand van onze kwaal.

Op deze plek zijn we allemaal iemand anders. Een vrouw met een te hoog hartritme. Een man slechte slagaders. Een jonge veertiger met een dubbele hartinfarct. Dit publiek mag langer sabbelen.

Zo staan we stil bij wat ons is gebeurd. Op de hometrainers gaan we vooruit.

Ik begon het boekenjaar met Stephen Fry die H2G2 voorleest

Ik wilde het jaar met een klap nerdpunten beginnen. Dus, zette ik het audioboek van The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy (H2G2) op. Tien jaar geleden las ik het in het Nederlands tijdens een vakantie. Nu had ik de hand gelegd op de officiële, Engelstalige versie ingesproken door Stephen Fry.

Als H2G2 al geen cadeautje was, dan is de voorleeskunst van meneer Fry de strik om het boek. Ik heb genoten.

De luistersessie legde bovendien verschillen met het boek bloot. Daarin doet Arthur Dent vooral dingen om weer naar huis te kunnen. En om weer (of alsnog) in het gevlei te komen bij Trillian. In het boek overkomen dingen hem vooral. Terwijl goede vriend en redacteur van de Lonely Planet van de het universum hem op sleeptouw heeft.

Wat er goed is aan H2G2?

De premisse. Planeet Aarde wordt vernietigd om plaats te maken voor een intergalactische snelweg. En dat hadden we kunnen weten, want de plannen lagen al 3 eeuwen ter inzake op Betelgeuze. Daarmee staat hij op gelijke voet met die van de De Ontdekking van de Hemel (God heeft het gehad met de mensheid en wil de tien geboden terug). Voor de rest heeft H2G2 zijn eigen logica. En die is om te smullen. Bij het lezen van het woord Improbability Drive moet ik al lachen. Het verhaal achter 42 en waarom dat the answer to the universe, life and everything is, staat op mijn anekdoterepertoire.

Ook prima in het Nederlands

Vind je boeken in het Engels lezen fijn? Lees dan de originele versie van H2G2. Maar de Nederlandse versie is prima. Ik vind onwaarschijnlijkheidsaandrijving en het antwoord op de vraag het leven, het universum en de rest goed vertaald. Al kan ik niks met Ford Prefect die hier opeens Amro Bank heet.

De herontdekking van Nada Surf

Nada Surf stond vorig voorjaar in De Oosterpoort. Ze maakten eind jaren negentig een van mijn lievelingsnummers: Popular. Ik kocht direct een kaart, zonder te weten welke andere muziek ze hebben gemaakt. Gelukkig kon ik een setlist van hun tour online vinden om me in te luisteren.

Daar stond Popular ook tussen. De rest zei me helemaal niets. Na een eerste luisterrondje was ik onder de indruk. Hun repertoire leek in niets op hun grote hit. Stuk voor stuk goed doordachte, gevoelige nummers. Een aantal emotioneerden mij zelfs.

Ik vind het te gek dat je na al die tijd een band opnieuw kunt ontdekken. Beste andere liedjes: Mathilda en Blizzard of ’77.

Lezen met de stem van de schrijver

Op mijn leeslijstje voor 2022 staan 35 boeken. De meeste werden mij voorgelezen. Ik luister dan het liefst naar de schrijver zelf.

Tommy Wieringa is een feestje. Boeken van Marcel van Roosmalen laat ik links liggen tot het audioboek uit is. Pepijn Lanen woekert met zijn voordrachttalent als hij zijn korte verhalen voorleest. En bij Thomas Acda voel ik me gelijk thuis in het verhaal. Zeker als hij zijn boek over een bekend ‘gescheiden’ muziekduo laat voorlezen door Paul de Munnik.

Er zijn uitzonderingen. Jan Wolkers kon niet voorlezen. Turks Fruit is een van mijn favorieten en dat werd bij veel passages gewoon goor.

Maar ik dwaal af.

Ik lees het blog van Seth Godin, dus besloot ik een boek van hem te luisteren. Hij heeft een onderscheidend stemgeluid. Helder, kalm, juiste intonatie. Erg prettig. En nu merkte ik dat ik zijn blog lees met zijn stem in zijn hoofd.

Nu ik dit merk, realiseer ik me dat me dat vaker gebeurt. Bij columns van Paulien Cornelisse bijvoorbeeld. En sinds Alexander Klopping een podcast voorleest, heb ik het ook bij zijn nieuwsbrief.

Weird.

Er ligt nog een boek van Wolkers op mijn nachtkastje. Ik hoop niet dat het daar ook mee gebeurt.

Ciao Bella

Voorin een onbeschreven notitieboekje vond ik dit briefje. Ik had geen idee waar hij vandaan kwam. Vroeger had ik naar de bieb gemoeten voor een Spaans woordenboek. Om erachter te komen dat ik een Italiaans woordenboek nodig had en dat die was uitgeleend.

Goddank voor Google Translate. De woorden vengono a ritirare betekenen komen ophalen. Dat liet een lampje branden.

Meer dan tien jaar geleden vierden we vakantie in Toscane. We deden een dagje Florence met de trein. Voor de Rail Away-experience en couleur locale. Of hoe ze dat in de laars ook noemen. Een missie die half lukte.

Op de heenweg zaten we in een hypermoderne trein. Strak design, schermen, the works. Vol met forensen. Veel locals, weinig kleur. Gelukkig wilde ook een non naar Florence. Wij waren de enige toeristen. Doudste zat met haar Ciao Bella tasje trots om zich heen te kijken.

De trein op de terugweg maakte het goed. Leeg. Lawaaiig. Open ramen. In de ochtendtrein bleek airco te zitten. Deze was uitgerust met een sauna. Versuft broesten we door Toscaanse berglandschap. Toen we plotseling bij ons station aankwamen (deze trein had geen schermen) mesten we naar de uitgang sprinten.

Heet en bezweet kwamen we thuis in het huisje en plonsten in het zwembad.Tot Doudste (die toen veel jonger was) het opeens op een huilen zette. Haar tasje was weg. E, de speurneus des huizes, kon hem niet vinden. Al snel concludeerden we dat ze hem in de trein had achtergelaten.

De receptie hielp ons met het lokaliseren van de tas. De afdeling gevonden voorwerpen aan het eind van de spoorlijn een dorp verderop had hem in bewaring. Op de kaart leek het dichtbij genoeg om hem te halen. Dus werd dat ons uitje de volgende dag.

Na een rit van een uur over kronkelweggetjes door de bergen (en een spugende Djongste) arriveerden we bij een oud station. Was het vervallen? Was het pittoresk? Was dit het treinstation uit de film Don Camillo met Terence Hill? .

Er was wel een morsige stationschef. Met het tasje van Doudste en dit briefje..

One small step

Vaste rubriek van mijn top-drie-podcast De Eeuw van de Amateur is One Small Step. Luisteraars brengen dan eerste-wereldproblemen aan onder het motto: “Ze kunnen wél een man op de maan zetten, maar…”. Waarna een ongemak volgt, dat met moderne technologie opgelost moet worden.

Presentator Ype Driessen maakte er een jingle voor met een sample van Neil Armstrong. Die belandde ook in het gelijknamige liedje van zijn band Popdorian.

Bij het luisteren van dat nummer herinnerde ik me opeens deze foto. En nu zijn rubriek, jingle en liedje er voor eeuwig aan verbonden.

Apollo 11

De documentaire Apollo 11 was op televisie. Originele beelden van deze ruimtemissie zijn achterelkaar geplakt waardoor je de volledige reis, inclusief lancering, landing op de maan en thuiskomst, terugziet, zonder commentaarstem toegevoegd. Je hoort wel commentaar maar dat lijkt het originele commentaar te zijn.

Het viel me op dat ze nog regelmatig een draaiing moesten maken omdat anders de boel zou oververhitten door dat de zon steeds op de zelfde plek op het ruimteschip schijn.

Verder viel op:

  • The Eagle, het ruimtevaartuig waarmee ze op de maan landden, is achtergelaten. Er is uitgerekend dat hij nog best wel in een baan om de maan zou kunnen zijn.
  • Bij terugkomst moesten de astronauten 18 dagen in quarantaine. Ze zaten daarvoor in een soort airstream caravan die door een marineschip naar de kust werd gevaren.
  • Op IMDb staan “de maan”, “de ruitme” en “sea of tranquility” als filmlocaties genoemd

Hallmark-kerstfilms zijn mijn “Emily in Paris”

E en ik kijken naar het derde seizoen van Emily in Paris. Het is fijne, snackable televisie. Weinig om het lijf, maar de wereld is al ingewikkeld genoeg. Niet dat ik daar zelf veel diepgaander over kan vertellen. Gelukkig zijn er mensen die dat wel doen. Zoals Lena Bril in haar nieuwsbrief.

Journalist Kyle Chayka betoogt in een invloedrijk artikel dat de show exemplarisch is voor een nieuw genre: Ambient-tv. Dit soort series zijn “as ignorable as it is interesting,” perfect als achtergrond voor een avond gedachteloos scrollen door Instagram. Zonder schuldgevoel: Emily kijkt immers ook voortdurend op haar telefoon.

Lena Bril

En ik geloof dat dit wel de kern is.

Kijken naar Emily in Paris is boven alles een emotieloze ervaring. Het drama wordt zelden dramatisch. Je kunt niet meeleven met de personages omdat ze geen enkele psychologische diepgang krijgen. Nooit zie je de binnenwereld van de personages en complexe emoties blijven buiten beeld. Dat is een verademing voor wie de hele dag bestookt wordt met emotie-opwekkende reclames, nieuwsberichten en TikTokfilmpjes.

Lena Bril

Dit heb ik dus met Hallmark-kerstmeuk

Al zo’n jaar of vier kijken E en ik in december ons helemaal suf aan kerstfilms van Hallmark. Als je het niet kent: dit zijn televisiefilms gemaakt van boeketreeksverhalen in de vorm van een kerstverhaal. De vrouwen in deze films vermommen hun zorgdrift in dingen goed kunnen regelen. Doen meestal iets met marketing of powerpoints bij een grote corporate. Of hebben een lokale onderneming.

Mijn hoogtepunt was het begin van Nostalgic Christmas waarin de hoofdrolspeelster begin december aan de marketingafdeling vertelt dat het magazijn vol ligt met de toffe robot die ze heeft heeft ingekocht voor de kerstcampagne, dat zij nu naar haar geboortedorp gaat om met haar vader te helpen zijn oude speelgoedwinkel op te doeken en dat ze verwacht dat iedereen het wel zonder haar redt.

Reactie van de aanwezigen in de vergadering: “Jazeker, veel plezier, tot in januari.”

In deze films sneuvelen meer bomen om er bordkartonnen karakters en filmsets van te maken dan dat er dienst doen als kerstboom. En dat is een prestatie van formaat. Prima televisie om rond half 10 de hond uit te laten, je avondlijke hygiënische plichtplegingen te doen en in bed nog even de zoen mee te pakken waarna de aftiteling begint.

Ferry / Undercover S2

Tussen kerst en oud en nieuw keek ik de film Ferry en een deel van seizoen 2 van Undercover.

De film was lekker. Goed geacteerd en een prima origin story. Mijn favoriete scene: Ferry (Frank Lammers) en Daniëlle (Elise Schaap) zien elkaar weer na hun eerste nacht samen. Daniëlle dirigeert hem naar de bank om met een biertje televisie te kijken en haalt nog wat lekkers voor hem. Ferry kijkt haar na en je ziet hem denken: “Dit wil ik.”

Seizoen 2 van Undercover heb ik nog niet weer opgepakt. Het lijkt er na aflevering 3 op dat kinderen in gevaar komen. En ik weet niet of ik daar zin in heb.