Voor een schrijver heeft Paulien Cornelisse het hoogst haalbare bereikt. Wanneer ik haar lees, hoor ik haar stem.
Vrijdag schreef ze over mugshots, omdat Donald Trump zich bij de politie moet melden. In het stukje van 150 woorden stond wat ze dacht bij de arrestatiefoto’s van Justin Bieber, David Bowie en Cher. Vooral die laatste was speciaal.
Zo bereikte ze nog iets anders: ik ging googelen. En inderdaad, die van Cher is bijzonder. Je kunt er zelfs posters van kopen op Amazon.
Wanneer Creep van Radiohead op de radio is, word ik altijd herinnert aan een oud voornemen. Namelijk dat ik daar een Nederlandse tekst op wil schrijven.
Misschien wel 20 jaar geleden hoorde ik in de eerste zinnen “Ik heb de griep. Ik ben verkouden.” en hierop zou iets moeten volgen als “En mijn kop zit vol met snot. Ik heb niet lang meer.” (het is een geval van mannengriep, vandaar de hyperbool).
Maar daar bleef het bij.
YouTube trakteerde bij tijdens een avondje jaren ’90 muziek zappen op deze scene uit een film met Johnny Depp (film-ster, ex-geliefde van Vanessa Paradis) en Charlotte Gainsbourg (actrice, dochter van Serge Gainsbourg en Jane Birkin, die Je t’aime (mais non plus) de discovloer opkreunden).
Depp en Gainsbourg jr komen elkaar tegen in een platenzaak. Radiohead lijkt over de speakers te komen.
PS: Jane Birkin is de beste Engelse naam om op zijn Frans uit te spreken. Doe maar mee. En nu hardop.
Ik lees graag boeken van Jonas Jonasson. In zijn verhalen zijn de underdogs de helden die je hun rare of bijzondere trekjes direct vergeeft. Ze moeten strijden tegen hoe de wereld in elkaar steekt. En die wereld wordt meestal verbeeld door een wetboekwaanzinnige bejaardenhuisdirecteur, geldgeile galeriehouder of nepobaby uit het apartheidsregime.
Je leert de karakters niet diepzinnig kennen. Want, alles dat ze doen of overkomt, gebeurt om het verhaal verder te brengen. Het geniale bommenmeisje is een kritiek op apartheid. Denk maar niet dat je hoofdstukken diep leed van zwarte Zuid-Afrikanen voor je kiezen krijgt. Integendeel. Het titulaire geniale bommenmeisje maakt carrière krijgt per toeval een bizar ongeluk en redt zich daar wonderwel uit. Je daardoor eerder medelijden met de witte onderdrukkers van de hoofdpersoon, dan andersom.
Jonas Jonasson schrijft zijn boeken bijna achteloos, zodat het gemak waarmee het verhaal zich langs het plot wurmt, geen enkel bezwaar is.
Het overlijden van Wim de Bie heeft ook een goede kant. Bieslog staat weer in de schijnwerpers. En dat is faliekant terecht.
Wim de Bie was de eerste blogger die elders in de media naam had gemaakt. Iemand die je ouder kenden. Iemand met ervaring in het schrijven van stukjes, het maken van filmpjes, radio en wat dies meer zij. Bloggers anno 2002 hadden dat niet. Die probeerden gewoon te ontdekken wat je allemaal met een blog kon doen. En opeens zocht Wim de Bie met ze mee.
Daarmee valideerde hij het werk – of elk geval de zoektocht – van een vroege generatie online makers. Wim de Bie werd daardoor een voorbeeld van hoe het ook kon. De Nederlandse blogsphere werd er beter van. De nieuwste generatie YouTubers en podcasters staat op de schouders van deze club mensen. En dankzij Wim kunnen deze schouders de weelde dragen.
Wim de Bie, bedenker van legendarische tv-typetjes, overleden
Djongste liet me Glimpse of Love van Franz Ferdinand zien. Ik moest lachen, want de humor in deze video deed me denken aan True Faith van New Order.
