door

Dolly Parton is voor mij vooral een fenomeen

Ik ben fan van het fenomeen Dolly Parton. De zangeres die opschept dat het duur is om er zo goedkoop uit te zien. De singer-songwriter die op 1 dag de helft van haar fortuin verdiende door ’s morgens Jolene te schrijven en ’s middags I Will Always Love You.

Vrijdag kwam haar eerste rockplaat uit. Dertig voornamelijk covers met, als het even kon, de originele artiest. Mick Jagger was te druk om mee te zingen op I Can’t Get No Satisfaction. Maar de nog levende Beatles waren niet te beroerd om op te draven voor Let It Be.

Ik was nieuwsgierig geworden. Dus luisterde ik vrijdagochtend voor het eerst naar een plaat van Dolly Parton. Ik wist dus niet dat Dolly zingt alsof de kleefpasta van haar kunstgebit het heeft begeven. Verder zingt ze zo hoog als een tekenfilmfiguurtje.

De rockzangeres Dolly Parton doet me dus niet veel.

Gelukkig heeft het fenomeen er weer een verhaal bij. Ze wist Paul McCartney, Ringo Starr, Lynnyrd Skynyrd, Elton John, Lizzo, Simon LeBon, Debbie Harry en – sinds kort betreurde – Stevie Nicks te strikken voor die rockplaat die ze op 77-jarige leeftijd nog maakte.

Geef een reactie

Reactie