E en ik hebben seizoen 5 van The Crown uit. Ik vond het een moeilijk seizoen. Letterlijk een ‘car crash waiting to happen’, zonder dat de limo nu al tegen een pilaar van een Parijse tunnel botste.
Vrolijk hoogtepunt is deze scene.
Weblog
Er zijn 201 berichten onder Weblog.
Onbeschrijflijk Haribo
De marketingbaas van Haribo was in Shakespeare-iaanse bui toen de naam van deze snoepjes goedgekeurd moest worden. What’s in a name?
Nootjesfabrikant
Ik fronste mijn wenkbrauwen bij deze kop. Nootjes groeien aan bomen en struiken; ze komen niet uit de fabriek. En als dat zo is, toch alleen maar om gebrand te worden? En is het een fabriek met een boom als schoorsteen? En werken Knabbel en Babbel daar dan? Zijn er ook eekhoorns met een notenallergie
Deze kop bezorgt mijn meer vragen dan antwoorden.
Koffie & columns
Telefoon, koffie en columns maken een fijne zondagmiddag. Ik moest erg om dit “íkje” en deze column van Paulien Cornelisse lachen.
That 90s Show leunt dubbel op weemoed
That 70s Show heeft vervolg gekregen. De dochter van Eric en Donna brengt in 1995 een zomer bij opa Red en oma Kitty door. Intussen komen (bijna) alle vrienden van haar ouders even buurten. Bijna, want acteur Danny Masterson (“Hyde”), zit in de gevangenis.
That 70s Show is zo’n sitcom met te veel seizoenen die in Nederland meestal in de vooravond werd uitgezonden. Zo’n serie waar je gevoelsmatig alles van gezien hebt, omdat hij in je televisiepatroon kroop. Ergens tussen de afwas en de thee of na het procrastineren en voor je huiswerk.
En voor het weet ben je getuige van de doorbraak van Ashton Kutcher, Mila Kunis en Laure Prepon. En zijn de keuken van Kitty en kelder van Red ook jouw hangplekken. Op deze herinnering leunt That 90s Show natuurlijk. Want, That 70s Show deed hetzelfde met de jaren ’70.
Ik heb er elk geval veel schik in gehad. Vooral omdat ik ontdekte dat Kitty eigenlijk de ster van de show is.
Ik ben niet zo van de gedichten
Maar wel hiervan. Ik vind puzzelen op wat er bedoeld wordt altijd zo’n gedoe. Het geduld ontbreekt me. Dichtbundels zijn zelden pageturners. Nou, heb ik niet echt recht van spreken: ik lees zelden dichtbundels.
Parken en woestijnen van M. Vasalis ken ik wel. Ook alleen omdat hij begin jaren ’90 in bij De Lijsters zat. Het bleef me voor de rest bij omdat ik een oudtante had, die bij de dichteres schoonmaakte. Pas later ontdekte ik dat Vasalis echt een grote naam in de dichterij was. Van deze debuutbundel verkocht ze in oorlogsjaar 1941 meer dan 100.000 stuks. Dit aantal bundels verkopen Nederlandse dichters tegenwoordig bij elkaar opgeteld niet eens.
Enfin.
Ik zie in Afsluitdijk gelijk hoe een bus als een kamer is. Daardoor tuf ik lekker de Afsluitdijk af.
Afsluitdijk
De bus rijdt als een kamer door de nacht
de weg is recht, de dijk is eindeloos
links ligt de zee, getemd maar rusteloos,
wij kijken uit, een kleine maan schijnt zacht.Vóór mij de jonge pas-geschoren nekken
van twee matrozen, die bedwongen gapen
en later, na een kort en lenig rekken,
onschuldig op elkanders schouder slapen.Dan zie ik plots, als waar ’t een droom, in ’t glas
M. Vasalis
ijl en doorzichtig aan de onze vastgeklonken
soms duidelijk als wij, dan weer in zee verdronken
de geest van deze bus; het gras
snijdt dwars door de matrozen heen.
Daar zie ik ook mezelf. Alleen
mijn hoofd deint boven het watervlak,
beweegt de mond als sprak
het, een verbaasde zeemeermin.
Er is geen einde en geen begin
aan deze tocht, geen toekomst, geen verleden,
alleen dit wonderlijk gespleten lange heden.
RIP Bobby Caldwell
Bobby Caldwell is overleden. Wie? Inderdaad.
Tot ik het nieuws over zijn verscheiden las, had ik niet van de man gehoord. Super logisch. Ik luister geen smooth jazz en hij is niet beroemd genoeg voor een Nederlandstalig Wikipedia-lemma.
En dat is jammer. Want ik pakte zijn grote hit erbij (“What you won’t do for love”) en die wil ik best vaker horen.
Niet De Speld (4)
Stelt dat wel een reet voor?
Tot dit weekend had niet van dit woord gehoord.
Financieel Jaaroverzicht
Ik doe de belastingaangifte en verzamel alle benodigde documenten. De app van mijn bank heeft een inbox vol ongelezen berichten. Gelukkig vind ik al vlug het bericht over de jaaroverzichten van onze rekeningen. Ik open het bericht, download het pdf-bestand en nog voor ik kan denken “Dat was best makkelijk“, lees ik: “Het financieel jaaroverzicht vindt u in de app onder ‘Documenten’“.
Van Gogh’s “Slaapkamer”
De rest van de wereld heeft het over Bedroom at Arles als ze het over Van Gogh’s De slaapkamer hebben. Blijkbaar hoeven ze ons in Nederland niet te vertellen dat Van Gogh in Frankrijk heeft rondgezworven. Gelukkig worden buitenlandse toeristen letterlijk met busladingen tegelijk in het Van Gogh Museum gedropt.
Daar kunnen ze nu gelijk leren hoe fijn het is dat er tijdens Vincent’s leven geen market fit was voor zijn werk. We hebben er een museum aan overgehouden, mooie verhalen van zijn latere neven en nichten, inclusief een tentoonstelling.
Grappig om te weten: de familieleden die zijn werk erfden hadden De Zonnebloemen boven de echtelijke sponde hangen.
Maar… terug naar Vincent’s slaapkamer
Zoals met veel iconische kunst gebeurt, slaan souvenirverkopers en hedendaagse kunstenaars er graag munt uit. Zo kun je in Chicago daadwerkelijk in De Slaapkamer slapen. En iets vergelijkbaars deden ze in het Moco Museum met een werk van pop-artkunstenaar Roy Lichtenstein wiens studie van De Slaapkamer bij Sotheby’s veel geld opleverde.
Maar er is meer:
Niet De Speld (3)
Hoe ze in Australië honden africhten ga je nooit geloven.
Een ochtend album covers kijken
Ik bezocht in het Groninger Museum een retrospectief op het werk van Gianni Versace en de overzichtstentoonstelling van de Londense ontwerpstudio Hipgnosis. De eerste tentoonstelling bestond vooral uit jurken. De tweede uit albumcovers.
The art of Hipgnosis
Deze tentoonstelling stond op mijn verlanglijstje. Een verdieping vol albumcovers en hun verhalen, daar had ik wel zin in. En ik werd niet teleursgesteld
XTC – Go 2
Dit is de cover van Go 2, een album van XTC. Een band die ik verder niet ken (behalve het liedje dat ze maakten Suzanne Vega), maar dit artwork is erg grappig. Het legt uit wie er aan de plaat verdienen, waar het artwork voor dient en dat als je de tekst helemaal leest, je eigenlijk een beetje dom bent. Dan stop ik dus niet met lezen.
Heeft dit artwork je verleid de muziek te luisteren? Ga dan naar Spotify of YouTube.
The Object
Voor het Led Zeppelin album Presence maakte Hipgnosis the object. Een ding waar modellen wel erg veel belangstelling voor hadden. Door de diepzwarte kleur moest ik aan de steen in 2001: A Space Odyssey denken. De alledaagse kneuterigheid van de foto’s detoneren met dat bizarre object. Als je het niet eng vindt, dan vind je het wel grappig.
10cc – Deceptive bends
Het tekstje bij dit artwork hing niet in de buurt van de foto. Toen ik het las, had ik wel direct een beeld bij wat ik kon verwachten. 10cc wilde een romantische foto en Hipgnosis kwam met het idee van een duiker in een ouderwets duikpak die een vrouw uit het water redt.
Dark side of the Moon viel wat tegen
De grootste zaal werd gebruikt voor Pink Floyd’s Dark Side of the Moon. Een volledige muur was gebruikt om het binnenwerk met twee prisma’s alle ruimte te geven. Maar dat was het dan ook wel. De zaal hangt vol met werk dat erop is geïnspireerd. Dat vind ik een beetje jammer, want that could have been a blogpost.
Gelukkige heb ik deze selfie nog.
Haute couture begrijp ik niet.
Dus de tentoonstelling over Gianni Versace is een beetje aan me voorbij gegaan. Op de jurk na waarmee Liz Hurley de show stal bij de première van Four Weddings and a Funeral. En deze afdruk van een cover van Time met Claudia Schiffer, waarvan ik destijds een t-shirt liet maken.
Ik ben meer van het model, dan de mode.
Aannames vs Perspectief
Mr. & Mrs. Smith is uit!?
Mr. & Mrs. Smith is een film ‘die net uit is’ en ‘ik nog even moet zien’. Gelukkig, was hij dinsdag op Veronica. Er is één probleem. De blockbuster van Brad Pitt en Angelina Jolie komt uit 2005. Dat is – niet om dramatisch te doen – het geboortejaar van Doudste en die wordt later deze maand 18 jaar.
Dus hoezo ‘net uit’?
Als ik probeer in te schatten hoeveel tijd er sinds een jaartal verstreken is, trek de verstreken jaren er nog een keer van af. In dit geval kom ik uit op 1987. Dus, zijn de geboorte van mijn eerste kind en het uitbrengen van Mr. & Mrs. Smith destijds net zo lang geleden als 1987.
Ik kan je nu vertellen dat in 1987 Faith van George Michael én Dirty Dancing uitkwamen, om je te laten zien dat dat lang geleden is.
Het enige dat ik ermee bewijs, is dat mijn leeftijd vordert. En ik meer films moet kijken.
“Neem een geit” is niet het beste advies (wel een leuk boekje)
Claudia de Breij en Jessica van Geel interviewden een peloton bekende, oude, wijze mensen. Hun levenslessen schreven ze op in het boekje Neem een geit. Om eerlijk te zijn, zitten daar geen knallers van inzichten tussen. Ik ben bang dat dat het juist zo goed maakt.
Want, als je al bijna 45 jaar op deze aardkloot rondloopt, snap je waar de les vandaan komt, heb je hem weleens gehoord of is het al (meer dan) eens mislukt hem toe te passen in je eigen leven. Als je de wijsheid volledig onderstreept, dan is het natuurlijk sowieso een open deur van jewelste.
Tóch is Neem een geit een aanrader. De tips raken kant én wal, worden prettig verteld (ik had het genoegen Claudia bijna 8 uur in mijn oor te hebben) en je had eigenlijk bij de gesprekken willen zijn. Zonder dat dat dat nodig is om de boel te begrijpen.
Grote waarheden worden vaak groot gebracht en dat maakt ze belerend. Daar worden wij niet blij van. Neem een geit blinkt uit in mildheid. En de tips zijn vaak gewoon goed om regelmatig te herlezen. Neem een geit is daarom een ideaal boek om te vandaliseren met markeerstift en geeltjes. En om cadeau te doen aan iemand die korter dan 45 jaar op deze aardkloot rondloopt. Want, wie wil er geen mild boekje over goed leven?
Van mij krijg je deze alvast cadeau:
- Een nieuwe baan of klus moet elk geval 2 van deze 3 P’s in zich hebben: poen, plezier en prestige. Zeker geen plichtsbesef.
- Wijsheid haal je bij anderen. Claudia haal deze quote bij filosoof René Gude.
- Wees een startblok voor je kinderen. Ze moeten zich van je af kunnen zetten.
Struikelen over California Dreamin’
Ik struikelde – op een goede manier – over California Dreamin’. Je weet wel, dat liedje van The Mammas & the Pappas. Dit liedje ging rechtstreeks mijn hart in. De backing vocals en de solozang gaan zo lekker samen. En zelfs als je de tekst niet goed kent, kun je de tweede keer al lekker meezingen in het achtergrondkoor.
Op YouTube vond ik deze uitvoering van California Dreamin’. Het is een opname van de avond dat The Mammas & the Pappas werden opgenomen in de Rock ’n Roll Hall of Fame. Het plezier waarmee Michelle Philips zingt, daar word je toch blij van?
The Beach Boys maakten deze mooie cover van California Dreamin’. Niet toevallig vormden kinderen van leden van beide bands Wilson Philips, die een hit hadden met Hold On.
Maar, Bjorn, is er nog een link met Star Trek?
Natuurlijk, is er een link met Star Trek. Michelle Philips speelde de verloren liefde van Patrick Stewart in de aflevering We’ll always have Paris van Star Trek: The Next Generation. Alsjeblieft, graag gedaan.
Luister Wodan Boys, mensen
Bij de televisieregistratie van Eurosonic/Noorderslag zag ik Wodan Boys. Een lekkere, recht-toe-recht-aan rock ’n roll band uit Den Haag. Op dit moment is Bells hun single en ik krijg daar bijna geen genoeg van.
Een 3FM-dj waarvan ik de naam vergat (omdat ik te oud ben voor deze zender), noemde de bassist zijn spirit animal (wat iets als ’te gek’ zal betekenen). Prima buik, prima gilet, inderdaad.
De naam Wodan Boys komt van Koot en Bie die het hadden bedacht als de sportclub van De Tegenpartij. En dat doet nu zo griezelig aan forummers denken, dat ik snap dat Koot en Bie de typetjes Jacobse en Van Es hebben laten sterven. Gelukkig hebben we de humor nog.
En een lekker bandje. Wodan Boys, luisteren!
Welcome to Night Vale
Dejongste heeft uitstekende smaak. Ik zou daar graag een pluim voor ontvangen. Hen bestaat voor de helft uit mijn genen en brengt al diens hele leven met mij door. Maar dat voelt ook wat oneerlijk. E leverde de andere helft van de genen. En woon net zo lang in hetzelfde huis.
Bovendien, gaat het niet om mij (of ons), maar de uitstekende smaak van Dejongste.
Gisteren liet Dejongste mij in de auto Welcome To Night Vale luisteren. Een podcast over de gebeurtenissen in een fictief stadje waarvan in tien jaar al meer dan 200 afleveringen zijn gemaakt. Waarom, ik er niet eerder van hoorde, ontgaat mij volledig. Ik weet wel dat het kapot grappig is.
Al kan ik er niet de vinger op leggen. Het doet mij denken aan The Hitch Hiker’s Guide to the Galaxy. Of elk geval iets van Douglas Adams. Night Vale is thrillerhorrorhumor, of zoiets. En dat dan in een podcast. Wat het ook is, ik mis mijn eigen podcasts voor geen meter als Dejongste Night Vale in de autoradio plugt.
Een kijkje op de website leert mij dat er albums, boeken en liveshows zijn van Night Vale. Met 200+ afleveringen wordt dit een langdurige obsessie.
Betekenistetris
In de podcast Boeken FM (S8E3) hoorde ik Ellen Deckwitz betekenistetris zeggen. Het woord bestaat nog niet. Toen ik er op googelde kreeg ik óf de definitie van het computerspel met blokken, óf zinnen die eindigen met het woord betekenis en worden gevolgd door zinnen die starten met Tetris.
Kortom: Betekenistetris is een nieuw woord
Wat Ellen ermee bedoelde legde ze uit in de podcast. Betekenistetris is een poging ergens een lijn in te vinden.
Ik vind het een fijn woord (4¾ ster), omdat betekenis en tetris rijmen en een goede nadruk op de T hebben. Bonusreden: Het gebruik van een 40 jaar oud computerspel waarin je met blokken punten kunt scoren door lijnen te maken.
Andere oude computerspellen die taalkundig kunt recycelen zijn:
- Ideeënpong, een brainstorm waarin deelnemers ideeën heen en weer laten gaan
- Zingevingspacman, zoektocht in een labyrint naar de betekenis van het leven waarin je kunt worden gedood door spoken uit het verleden
- Wokey Kong: een spel waarin een prinses (m/v/x) door een loodgieter (m/v/x) gered moet worden uit de klauwen van een gorilla
- Mario Brossen: Het woord “pizzadeeg” roepen voor het eten van een luchtige snoepreep