Er zijn 206 berichten onder Weblog.
Voor een schrijver heeft Paulien Cornelisse het hoogst haalbare bereikt. Wanneer ik haar lees, hoor ik haar stem.
Vrijdag schreef ze over mugshots, omdat Donald Trump zich bij de politie moet melden. In het stukje van 150 woorden stond wat ze dacht bij de arrestatiefoto’s van Justin Bieber, David Bowie en Cher. Vooral die laatste was speciaal.
Zo bereikte ze nog iets anders: ik ging googelen. En inderdaad, die van Cher is bijzonder. Je kunt er zelfs posters van kopen op Amazon.
Wanneer Creep van Radiohead op de radio is, word ik altijd herinnert aan een oud voornemen. Namelijk dat ik daar een Nederlandse tekst op wil schrijven.
Misschien wel 20 jaar geleden hoorde ik in de eerste zinnen “Ik heb de griep. Ik ben verkouden.” en hierop zou iets moeten volgen als “En mijn kop zit vol met snot. Ik heb niet lang meer.” (het is een geval van mannengriep, vandaar de hyperbool).
Maar daar bleef het bij.
YouTube trakteerde bij tijdens een avondje jaren ’90 muziek zappen op deze scene uit een film met Johnny Depp (film-ster, ex-geliefde van Vanessa Paradis) en Charlotte Gainsbourg (actrice, dochter van Serge Gainsbourg en Jane Birkin, die Je t’aime (mais non plus) de discovloer opkreunden).
Depp en Gainsbourg jr komen elkaar tegen in een platenzaak. Radiohead lijkt over de speakers te komen.
PS: Jane Birkin is de beste Engelse naam om op zijn Frans uit te spreken. Doe maar mee. En nu hardop.
Ik lees graag boeken van Jonas Jonasson. In zijn verhalen zijn de underdogs de helden die je hun rare of bijzondere trekjes direct vergeeft. Ze moeten strijden tegen hoe de wereld in elkaar steekt. En die wereld wordt meestal verbeeld door een wetboekwaanzinnige bejaardenhuisdirecteur, geldgeile galeriehouder of nepobaby uit het apartheidsregime.
Je leert de karakters niet diepzinnig kennen. Want, alles dat ze doen of overkomt, gebeurt om het verhaal verder te brengen. Het geniale bommenmeisje is een kritiek op apartheid. Denk maar niet dat je hoofdstukken diep leed van zwarte Zuid-Afrikanen voor je kiezen krijgt. Integendeel. Het titulaire geniale bommenmeisje maakt carrière krijgt per toeval een bizar ongeluk en redt zich daar wonderwel uit. Je daardoor eerder medelijden met de witte onderdrukkers van de hoofdpersoon, dan andersom.
Jonas Jonasson schrijft zijn boeken bijna achteloos, zodat het gemak waarmee het verhaal zich langs het plot wurmt, geen enkel bezwaar is.
Het overlijden van Wim de Bie heeft ook een goede kant. Bieslog staat weer in de schijnwerpers. En dat is faliekant terecht.
Wim de Bie was de eerste blogger die elders in de media naam had gemaakt. Iemand die je ouder kenden. Iemand met ervaring in het schrijven van stukjes, het maken van filmpjes, radio en wat dies meer zij. Bloggers anno 2002 hadden dat niet. Die probeerden gewoon te ontdekken wat je allemaal met een blog kon doen. En opeens zocht Wim de Bie met ze mee.
Daarmee valideerde hij het werk – of elk geval de zoektocht – van een vroege generatie online makers. Wim de Bie werd daardoor een voorbeeld van hoe het ook kon. De Nederlandse blogsphere werd er beter van. De nieuwste generatie YouTubers en podcasters staat op de schouders van deze club mensen. En dankzij Wim kunnen deze schouders de weelde dragen.
Wim de Bie, bedenker van legendarische tv-typetjes, overleden
Djongste liet me Glimpse of Love van Franz Ferdinand zien. Ik moest lachen, want de humor in deze video deed me denken aan True Faith van New Order.
E en ik hebben seizoen 5 van The Crown uit. Ik vond het een moeilijk seizoen. Letterlijk een ‘car crash waiting to happen’, zonder dat de limo nu al tegen een pilaar van een Parijse tunnel botste.
Vrolijk hoogtepunt is deze scene.
De marketingbaas van Haribo was in Shakespeare-iaanse bui toen de naam van deze snoepjes goedgekeurd moest worden. What’s in a name?
Ik fronste mijn wenkbrauwen bij deze kop. Nootjes groeien aan bomen en struiken; ze komen niet uit de fabriek. En als dat zo is, toch alleen maar om gebrand te worden? En is het een fabriek met een boom als schoorsteen? En werken Knabbel en Babbel daar dan? Zijn er ook eekhoorns met een notenallergie
Deze kop bezorgt mijn meer vragen dan antwoorden.
Telefoon, koffie en columns maken een fijne zondagmiddag. Ik moest erg om dit “íkje” en deze column van Paulien Cornelisse lachen.
That 70s Show heeft vervolg gekregen. De dochter van Eric en Donna brengt in 1995 een zomer bij opa Red en oma Kitty door. Intussen komen (bijna) alle vrienden van haar ouders even buurten. Bijna, want acteur Danny Masterson (“Hyde”), zit in de gevangenis.
That 70s Show is zo’n sitcom met te veel seizoenen die in Nederland meestal in de vooravond werd uitgezonden. Zo’n serie waar je gevoelsmatig alles van gezien hebt, omdat hij in je televisiepatroon kroop. Ergens tussen de afwas en de thee of na het procrastineren en voor je huiswerk.
En voor het weet ben je getuige van de doorbraak van Ashton Kutcher, Mila Kunis en Laure Prepon. En zijn de keuken van Kitty en kelder van Red ook jouw hangplekken. Op deze herinnering leunt That 90s Show natuurlijk. Want, That 70s Show deed hetzelfde met de jaren ’70.
Ik heb er elk geval veel schik in gehad. Vooral omdat ik ontdekte dat Kitty eigenlijk de ster van de show is.
Maar wel hiervan. Ik vind puzzelen op wat er bedoeld wordt altijd zo’n gedoe. Het geduld ontbreekt me. Dichtbundels zijn zelden pageturners. Nou, heb ik niet echt recht van spreken: ik lees zelden dichtbundels.
Parken en woestijnen van M. Vasalis ken ik wel. Ook alleen omdat hij begin jaren ’90 in bij De Lijsters zat. Het bleef me voor de rest bij omdat ik een oudtante had, die bij de dichteres schoonmaakte. Pas later ontdekte ik dat Vasalis echt een grote naam in de dichterij was. Van deze debuutbundel verkocht ze in oorlogsjaar 1941 meer dan 100.000 stuks. Dit aantal bundels verkopen Nederlandse dichters tegenwoordig bij elkaar opgeteld niet eens.
Enfin.
Ik zie in Afsluitdijk gelijk hoe een bus als een kamer is. Daardoor tuf ik lekker de Afsluitdijk af.
Afsluitdijk
De bus rijdt als een kamer door de nacht
de weg is recht, de dijk is eindeloos
links ligt de zee, getemd maar rusteloos,
wij kijken uit, een kleine maan schijnt zacht.Vóór mij de jonge pas-geschoren nekken
van twee matrozen, die bedwongen gapen
en later, na een kort en lenig rekken,
onschuldig op elkanders schouder slapen.Dan zie ik plots, als waar ’t een droom, in ’t glas
M. Vasalis
ijl en doorzichtig aan de onze vastgeklonken
soms duidelijk als wij, dan weer in zee verdronken
de geest van deze bus; het gras
snijdt dwars door de matrozen heen.
Daar zie ik ook mezelf. Alleen
mijn hoofd deint boven het watervlak,
beweegt de mond als sprak
het, een verbaasde zeemeermin.
Er is geen einde en geen begin
aan deze tocht, geen toekomst, geen verleden,
alleen dit wonderlijk gespleten lange heden.
Bobby Caldwell is overleden. Wie? Inderdaad.
Tot ik het nieuws over zijn verscheiden las, had ik niet van de man gehoord. Super logisch. Ik luister geen smooth jazz en hij is niet beroemd genoeg voor een Nederlandstalig Wikipedia-lemma.
En dat is jammer. Want ik pakte zijn grote hit erbij (“What you won’t do for love”) en die wil ik best vaker horen.
Tot dit weekend had niet van dit woord gehoord.
Ik doe de belastingaangifte en verzamel alle benodigde documenten. De app van mijn bank heeft een inbox vol ongelezen berichten. Gelukkig vind ik al vlug het bericht over de jaaroverzichten van onze rekeningen. Ik open het bericht, download het pdf-bestand en nog voor ik kan denken “Dat was best makkelijk“, lees ik: “Het financieel jaaroverzicht vindt u in de app onder ‘Documenten’“.
De rest van de wereld heeft het over Bedroom at Arles als ze het over Van Gogh’s De slaapkamer hebben. Blijkbaar hoeven ze ons in Nederland niet te vertellen dat Van Gogh in Frankrijk heeft rondgezworven. Gelukkig worden buitenlandse toeristen letterlijk met busladingen tegelijk in het Van Gogh Museum gedropt.
Daar kunnen ze nu gelijk leren hoe fijn het is dat er tijdens Vincent’s leven geen market fit was voor zijn werk. We hebben er een museum aan overgehouden, mooie verhalen van zijn latere neven en nichten, inclusief een tentoonstelling.
Grappig om te weten: de familieleden die zijn werk erfden hadden De Zonnebloemen boven de echtelijke sponde hangen.
Zoals met veel iconische kunst gebeurt, slaan souvenirverkopers en hedendaagse kunstenaars er graag munt uit. Zo kun je in Chicago daadwerkelijk in De Slaapkamer slapen. En iets vergelijkbaars deden ze in het Moco Museum met een werk van pop-artkunstenaar Roy Lichtenstein wiens studie van De Slaapkamer bij Sotheby’s veel geld opleverde.
Hoe ze in Australië honden africhten ga je nooit geloven.
Ik bezocht in het Groninger Museum een retrospectief op het werk van Gianni Versace en de overzichtstentoonstelling van de Londense ontwerpstudio Hipgnosis. De eerste tentoonstelling bestond vooral uit jurken. De tweede uit albumcovers.
Deze tentoonstelling stond op mijn verlanglijstje. Een verdieping vol albumcovers en hun verhalen, daar had ik wel zin in. En ik werd niet teleursgesteld
Dit is de cover van Go 2, een album van XTC. Een band die ik verder niet ken (behalve het liedje dat ze maakten Suzanne Vega), maar dit artwork is erg grappig. Het legt uit wie er aan de plaat verdienen, waar het artwork voor dient en dat als je de tekst helemaal leest, je eigenlijk een beetje dom bent. Dan stop ik dus niet met lezen.
Heeft dit artwork je verleid de muziek te luisteren? Ga dan naar Spotify of YouTube.
Voor het Led Zeppelin album Presence maakte Hipgnosis the object. Een ding waar modellen wel erg veel belangstelling voor hadden. Door de diepzwarte kleur moest ik aan de steen in 2001: A Space Odyssey denken. De alledaagse kneuterigheid van de foto’s detoneren met dat bizarre object. Als je het niet eng vindt, dan vind je het wel grappig.
Het tekstje bij dit artwork hing niet in de buurt van de foto. Toen ik het las, had ik wel direct een beeld bij wat ik kon verwachten. 10cc wilde een romantische foto en Hipgnosis kwam met het idee van een duiker in een ouderwets duikpak die een vrouw uit het water redt.
De grootste zaal werd gebruikt voor Pink Floyd’s Dark Side of the Moon. Een volledige muur was gebruikt om het binnenwerk met twee prisma’s alle ruimte te geven. Maar dat was het dan ook wel. De zaal hangt vol met werk dat erop is geïnspireerd. Dat vind ik een beetje jammer, want that could have been a blogpost.
Gelukkige heb ik deze selfie nog.
Dus de tentoonstelling over Gianni Versace is een beetje aan me voorbij gegaan. Op de jurk na waarmee Liz Hurley de show stal bij de première van Four Weddings and a Funeral. En deze afdruk van een cover van Time met Claudia Schiffer, waarvan ik destijds een t-shirt liet maken.
Ik ben meer van het model, dan de mode.
Mr. & Mrs. Smith is een film ‘die net uit is’ en ‘ik nog even moet zien’. Gelukkig, was hij dinsdag op Veronica. Er is één probleem. De blockbuster van Brad Pitt en Angelina Jolie komt uit 2005. Dat is – niet om dramatisch te doen – het geboortejaar van Doudste en die wordt later deze maand 18 jaar.
Dus hoezo ‘net uit’?
Als ik probeer in te schatten hoeveel tijd er sinds een jaartal verstreken is, trek de verstreken jaren er nog een keer van af. In dit geval kom ik uit op 1987. Dus, zijn de geboorte van mijn eerste kind en het uitbrengen van Mr. & Mrs. Smith destijds net zo lang geleden als 1987.
Ik kan je nu vertellen dat in 1987 Faith van George Michael én Dirty Dancing uitkwamen, om je te laten zien dat dat lang geleden is.
Het enige dat ik ermee bewijs, is dat mijn leeftijd vordert. En ik meer films moet kijken.
