Voorin een onbeschreven notitieboekje vond ik dit briefje. Ik had geen idee waar hij vandaan kwam. Vroeger had ik naar de bieb gemoeten voor een Spaans woordenboek. Om erachter te komen dat ik een Italiaans woordenboek nodig had en dat die was uitgeleend.

Goddank voor Google Translate. De woorden vengono a ritirare betekenen komen ophalen. Dat liet een lampje branden.

Meer dan tien jaar geleden vierden we vakantie in Toscane. We deden een dagje Florence met de trein. Voor de Rail Away-experience en couleur locale. Of hoe ze dat in de laars ook noemen. Een missie die half lukte.

Op de heenweg zaten we in een hypermoderne trein. Strak design, schermen, the works. Vol met forensen. Veel locals, weinig kleur. Gelukkig wilde ook een non naar Florence. Wij waren de enige toeristen. Doudste zat met haar Ciao Bella tasje trots om zich heen te kijken.

De trein op de terugweg maakte het goed. Leeg. Lawaaiig. Open ramen. In de ochtendtrein bleek airco te zitten. Deze was uitgerust met een sauna. Versuft broesten we door Toscaanse berglandschap. Toen we plotseling bij ons station aankwamen (deze trein had geen schermen) mesten we naar de uitgang sprinten.

Heet en bezweet kwamen we thuis in het huisje en plonsten in het zwembad.Tot Doudste (die toen veel jonger was) het opeens op een huilen zette. Haar tasje was weg. E, de speurneus des huizes, kon hem niet vinden. Al snel concludeerden we dat ze hem in de trein had achtergelaten.

De receptie hielp ons met het lokaliseren van de tas. De afdeling gevonden voorwerpen aan het eind van de spoorlijn een dorp verderop had hem in bewaring. Op de kaart leek het dichtbij genoeg om hem te halen. Dus werd dat ons uitje de volgende dag.

Na een rit van een uur over kronkelweggetjes door de bergen (en een spugende Djongste) arriveerden we bij een oud station. Was het vervallen? Was het pittoresk? Was dit het treinstation uit de film Don Camillo met Terence Hill? .

Er was wel een morsige stationschef. Met het tasje van Doudste en dit briefje..